Help, ik beken!

Help, ik beken!

Ook als coach stap ik soms nog keihard in mijn eigen valkuil. Het duurt even voor ik daarna kan glimlachen. Laatst gebeurde het weer eens.

Ik begon al moe aan de dag, na een avond te lang “moeten” doorwerken en een korte nacht. Wakker worden met een lijstje in je hoofd.  Een lijstje dat je ter plekke met nog wat dingen aanvult, herken je dat?

Ik kwam op mijn werk en bedacht me dat ik het kopieerwerk voor de eerste les toch nog niet had gedaan. Snel nog even doen dus. Natuurlijk was ik niet de enige en was bovendien halverwege het papier op. Irritatie!

Na zo’n begin, met een moe hoofd, had ik de rest van de dag het gevoel achter de feiten aan te lopen. Prompt kwamen allerlei leerlingen en collega’s met vragen. Door vermoeidheid gaf ik mezelf geen ruimte om na te denken. Ik hoorde mezelf antwoorden dat ik alles “nog wel even” zou doen.

Aan het eind van de dag was ik gesloopt. Het kritische stemmetje in mijn hoofd  zei: “Nou, dat ging weer lekker met ‘je ruimte ervaren’ vandaag!”. Ik drukte het snel de kop in, en thuis was ik al niet veel gezelliger. Ook dat nog. Ik had meer tijd nodig dan anders om de dag niet als een mislukking te zien. En nog langer om er – met wat mildheid – een les in te zien.

Het blijft een uitdaging om uit mijn valkuil te blijven. Morgen geef ik mezelf wat meer ruimte, zeg wat vaker “nee” of “daar kom ik nog op terug” en vertraag mijn tempo.  En o ja, vanavond niet meer werken!